Film: 20.000 Espieces de Abejas
Film Night: 20.000 Espieces de Abejas
Join us for a special screening of 20.000 Espieces de Abejas at the Filmavond De Blinker, part of the Gooienvecht Inclusief initiative. This thought-provoking film follows an eight-year-old child who begins to explore their identity, while also providing a touching insight into the complexity of family dynamics.
Through the eyes of young Cocó, the film beautifully portrays the journey of self-discovery, gender identity, and acceptance, while exploring the relationships within a family affected by these profound changes.
Date:Friday, October 20th, 2024
Location:De Blinker, Gooienvecht Inclusief
Time:Doors open at 19:00Film starts at 19:30
Following the screening, there will be a discussion to reflect on the themes of the film and how they relate to identity and inclusivity in today's society.
Tickets:Admission is free, but registration is required. Visit the Gooienvecht Inclusief website for more information and to reserve your spot.
This event is part of the Gooienvecht Inclusief program, which promotes inclusivity and awareness through various cultural and community initiatives.
🇳🇱
Alles zit al vervat in haar naam. Het hoofdpersonage van 20.000 especies de abejas werd geboren als jongen; haar Baskische ouders noemden haar Aitor, ‘goede vader’. Inmiddels is ze acht en wordt steeds duidelijker dat ze liever een meisje zou zijn.
Welwillend komen haar ouders haar tegemoet met de meer genderneutrale naam Cocó – in Frankrijk, waar het gezin inmiddels woont, een koosnaam die zoiets als ‘lieverd’ aanduidt.
Haar moeder Ane benadrukt dat er geen ‘jongensdingen’ en ‘meisjesdingen’ zijn, dat alles mag. Maar buiten de context van hun gezin werkt dat niet zo. Het meisje wil niet dat de hokjes worden weggehaald, ze wil in een ánder hokje, zodat de wereld haar benadert zoals zij zichzelf voelt. En dus wil ze Luciá heten – een naam die met zijn verwijzing naar licht óók betekenisvol is.
20.000 especies de abejas (‘20.000 soorten bijen’) volgt Luciá’s gezin tijdens een zomervakantie in het Baskische geboortedorp van moeder Ane. Die is met haar drie kinderen de spanningen van haar huwelijk even ontvlucht. Spanningen die voortkomen uit financiële moeilijkheden, maar ook uit de worsteling van hun jongste kind.
Een van de knapste dingen aan dit zelfverzekerde debuut is hoe regisseur Estibaliz Urresola Solaguren duidelijk maakt dat in feite iedereen vecht tegen de kloof tussen wie ze zijn en wie ze zouden willen zijn, of hadden willen zijn, of voor anderen moeten zijn – zonder daarmee te bagatelliseren hoe fundamenteel de interne strijd van Luciá is. Zie bijvoorbeeld de oma van het meisje, bij wie het gezin in huis verblijft – met alle hectiek die dat oplevert, wordt dit huis ook een soort bijenkorf. Oma Lita zit klem tussen het keurige beeld van de liefhebbende geweduwde dat ze presenteert en haar meer ambivalente gevoelens over wijlen haar eega, die onder het mom van zijn kunst jonge vrouwen naar zijn studio haalde. De enige die volledig vrede heeft met wie ze is, lijkt Lucia’s oudtante Lourdes, de houder van de bijen waaraan de film zijn titel ontleent. Zij is dan ook de enige die Lucia onvoorwaardelijk accepteert.
Na de film is er tijd om gezellig wat te drinken en na te praten over de film.